براساس روايات «ماه رجب»، ماه تقويت ارتباط با خداوند است و در «ماه شعبان» صلوات بر محمد و آل محمد و التزام به سنت پيامبر (ص) بسيار سفارش شده است. در «ماه رمضان»، قابليت ضيافت الهى و بخشش امت در هر شبانه روز مطرح است كه نقطه اوج آن، شب قدر و شب عيد فطر است.
پيامبر خدا (ص) فرمود: «رجب ماه خدا، شعبان ماه من و ماه رمضان، ماه امت من است»[1].

اصطلاح «ماه حرام» بر چهار ماهى اطلاق مى‏شود كه از ديرباز احترام و اهميّت زيادى داشته كه عبارتند از ماه‏هاى ذى‏قعده، ذى‏حجه، محرم و رجب.بدون شك در ميان اين چهار ماه ، ماه رجب براي استجابت دعا از اهميت بيشتري برخوردار است . توجه شما را به توضيحي در اين زمينه جلب مي نمايم :

پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله)مى فرمايد: رجب، «شهرالله الأصمّ» است; و بدان سبب آن را «اصمّ» ناميدند كه هيچ ماهى به پايه عظمت آن نمى رسد; مردم زمان جاهليت به رجب حرمت مى نهادند و آنگاه كه اسلام درخشيدن گرفت، بر حرمت آن افزود.

شهيد از ماده شهادت به معنای حاضر بودن و گواهی دادن و کشته شدن در راه خدا است و شهيد در اصطلاح فقه به کسي گفته مي شود که در خط مقدم جبهه به شهادت برسد که غسل و کفن بر او واجب نيست و در فرهنگ اسلامی از شهادت با تعبير قتل فی سبيل الله ياد شده است: ولاتقولوا لمن يقتل فی سبيل الله اموات بل احياء و لکن لاتشعرون ( بقره 154).
اما در روايات موراد ديگري را هم شهيد ناميده اند که به معني آن است که اجر شهيد دارد. طبق آيات قرآن كريم و روايات اگر كسى از خانه خود به قصد هجرت به سوى خدا و حفظ دين بيرون آيد و از دنيا برود شهيد است.

در فرهنگ اسلامی شهید دارای دو نوع اصطلاح و کاربرد است که یکی خاص و دیگری عام است . شهید به معنای خاص کسي است که که در معرکه جنگ شهيد شده باشد . چنین فردی نياز به غسل و کفن ندارد .

مهم ترين عامل در شفاي روحي انسان ياد خدا و ذكر است كه در ايات قرآن مورد توجه و عنايت است . خداوند در آيه 28 سوره رعد مي فرمايد : أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب ؛ آگاه باشيد با ياد خدا دلها آرامش مى‏يابد .
هميشه اضطراب و نگرانى يكى از بزرگترين بلاهاى زندگى انسانها بوده و هست، و عوارض ناشى از آن در زندگى فردى و اجتماعى كاملا محسوس است.
هميشه آرامش يكى از گمشده‏هاى مهم بشر بوده، و به هر درى مى‏زند تا آن را پيدا كند، و اگر تلاش و كوشش انسانها را در طول تاريخ براى پيدا كردن آرامش از طرق صحيح و كاذب جمع آورى كنيم خود كتاب بسيار قطورى را تشكيل مى‏دهد.

در رابطه با وحي به نكات زير توجه نماييد:
1-وحي، راهکاري شناختي است که از سوي خداوند متعال، با هدف نشان دادن راه نيک بختي به بشر از يک سو و پاسخگو نبودن وسايل شناختي در اختيار او، همچون حس و عقل, از ديگر سوست. بدين سان، اين وسيله شناختي الهي, نارسايي هاي دانش بشري و نيز يافته هاي عقلاني او را در تکاپوي نيازهاي هدايتي، پوشش مي دهد (استاد محمد تقي مصباح يزدي، آموزش عقايد (دوره کامل سه جلدي)، صص177-180،شرکت چاپ و نشر بين الملل، تهران، 1381).

براساس قرائن و شواهد می توان گفت که اولین کاتب وحی حضرت علی علیه السلام بوده است . ( دانشنامه قرآن ؛ بهاءالدین خرمشاهی ؛ 1787 ؛ کلمه کاتبان وحی )

براى همگان بهره‏مندى از معارف قرآن تا حدودى ممكن است؛ امّا براى فهم آن - به عنوان منبع اساسى معرفت دينى نيازمنديم كه ابزارهاى خاص آن را بيابيم و حدود استفاده از هر يك از آنها و ميزان تأثير و اعتبار آنها را بدانيم. مهم‏ترين ابزارها براى فهم قرآن، عبارت است از:
يك. ادبيات و قواعد زبان‏شناختى‏

براى تلاوت قرآن، آداب خاصّى هست كه به بعضى از آنها با استفاده از آيات و روايات اشاره مى‏شود:
1. شخص در حال طهارت و با وضو به تلاوت بپردازد.
2. در حالى كه مسواك كرده است، قرآن را تلاوت كند.
3. با صوت زيبا تلاوت كند.
4. با جَهر متوسّط بخواند؛ نه با صداى آهسته باشد و نه با صداى بسيار بلند.
5. در حال تلاوت، با اَدَب و طمأنينه و رو به قبله باشد؛ چه نشسته و چه ايستاده و اگر نشسته مى‏خواند، تكيه نكند.
6. از روى «مصحف» تلاوت كند كه نگاه در آن و تلاوت از روى آن، حساب خاصّى دارد و در روايات، روى اين موضوع تأكيد فراوانى شده است.

در پاسخ شما برادر عزيز گفته مي شود :
قرآن كتاب هدايت براي همه انسانها در هر عصر و هر مكان الي يوم القيامه مي باشد فرمود :
«هدي للناس» هدايت كننده همه مردمان مي باشد كما اين كه در روايت آمده : حلال پيامبر حلال است تا روز قيامت و حرام محمد حرام است تا روز قيامت و به تعبير روايت امام معصوم كهنگي و فرسودگي در قرآن راه ندارد.